Είμαστε σε πόλεμο με τη γερμανική κατοχή

ΑΡΘΡΟ του Γιάννη Μακρυγιάννη

Με την επιχειρούμενη καταστροφή της κυπριακής οικονομίας, στο όνομα της συμμόρφωσης με τα δημοσιονομικά πρότυπα, που επιβάλλει η Γερμανία της Μέρκελ στην Ευρώπη, διαλύθηκαν πλέον και οι τελευταίες αυταπάτες. Οι Γερμανοί ούτε φίλοι μας είναι, ούτε κανενός τη σωτηρία θέλουν -εκτός από τη δική τους φυσικά- ούτε και πρόκειται να σταματήσουν πουθενά για να πετύχουν το στόχο τους.

Με όπλο τα πολλαπλά κέρδη που είχαν την τελευταία δεκαετία από το σκληρό ευρώ και με αβαντάζ ότι είχαν πάντα μια κυνική, πλην προσηλωμένη και αποτελεσματική ηγεσία, την ώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη κυκλοφορούν φιρφιρίκοι τύπου Σαρκοζι, Ολάντ, Ρομπάι, Μπαρόζο, Όλι Ρεν και αλλα εποχικά φρούτα, επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους. Με εργαλείο την κρίση, όχι για επιλύσουν την κρίση – είναι τόσο φανερό πια ότι οι επιλογές τους οδηγουν στην όξυνση του ποβλήματος την τελευταία τριετία – αλλά για να εμπεδωσουν την κυριαρχία τους.

Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται. Απλά αυτή τη φορά το διάστημα του μεσοπολέμου κράτησε λίγο παραπάνω από εκείνο ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά ο στόχος τους παρέμεινε ο ίδιος: κυριαρχία, έλεγχος της Ευρώπης, ρεβάνς και εκδίκηση.

Έτσι βλέπουμε να χειροτερεύει η κρίση και η αβεβαιότητα. Έτσι βλέπουμε τη μια χώρα μετά την άλλη να βυθίζονται περισσότερο στην κρίση.

Έτσι φτάσαμε στη νέα υποδούλωση της Κύπρου. Δεν είναι τυχαία επιλογή η οικονομική δολοφονία της, ούτε μια αναγκαστική συνταγή για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίση. Εδώ μιλάμε για εξόντωση, καμία σχέση με λύση. Με διπλό στόχο: αφενός τον οικονομικό, ενεργειακό και εν τέλει γεωστρατηγικό έλεγχο της Κύπρου και αφετέρου τη διάχυση της απόγνωσης σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο, ώστε ο έλεγχος να γίνει πιο σφιχτός. Απέδειξαν ότι δεν σταματούν πουθενά και έτσι έχουν σπείρει την τρομοκρατία παντού. Αλλωστε οι εδώ γερμανόφιλοι αυτό δεν μας λένε τρεις μέρες τώρα; Οτι οι Γερμανοί απέδειξαν ότι δεν μπλοφάρουν, άρα να μην τολμήσουμε να αντιδράσουμε ποτέ σε ό,τι μας πουν;

Είναι φανερό πια ότι η γερμανική συνταγή δεν οδηγεί σε καμία λύση, παρά μόνον στην εξάρτηση, την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, πέρα από την οικονομική διάλυση και την κοινωνική ισοπέδωση.

Και το δίλημμα είναι πια κυνικό και αδυσώπητο: Θα γίνουμε μια Ευρώπη της Γερμανίας και μάλιστα της πιο άγριας νεοφιλελεύθερης εκδοχής της, ή θα έχουμε μια Ευρώπη ισοτιμων κρατών; Θα έχουμε μια Ελλάδα της Γερμανίας ή μια εθνικά κυρίαρχη χώρα;

Σε κάποιους ίσως αρέσει να γίνουμε κρατίδιο της Γερμανίας. Είναι σοβαρή χώρα, λένε, η Γερμανία. Εγώ πάλι προτιμώ μια χώρα ανεξάρτητη κι ας κινδυνεύει να χαρακτηριστεί «μη σοβαρή». Είναι θέμα γούστου, αλλά και αιτία να συγκρουστουμε άγρια, μην ξεγελιόσαστε. Τουλάχιστον κάποιοι κι ας μην πουν πάλι τα γνωστά παπαγαλάκια «είναι του ΣΥΡΙΖΑ μωρέ, άστους», έχουμε την άποψη ότι βρισκόμαστε υπό γερμανική κατοχή. Και δεν πρόκειται να συμμορφωθούμε… Είναι ένας αγώνας των προοδευτικών ανθρώπων, αλλά και ένας αγώνας των ελεύθερων ανθρώπων…