Με πολιτικό «βύσμα», διορισμοί και στον ιδιωτικό τομέα;

Του Κωστή Πλάντζου

Δεν φτάσαμε ακόμα εκεί, αλλά το περιμένω. Κάτι θα βρουν οι πολιτικοί μας και πάλι για να βολέψουν σε καμιά εταιρία «φίλου» τους απερχόμενους δημοσίους υπαλλήλους.

Δείτε πού μας οδήγησαν όσο είχαν για βιλαέτι τους το Κράτος: στρατιές άχρηστων αλλά αρεστών δημοσίων υπαλλήλων, στους οποίους φόραγαν «καπέλο» άλλους άχρηστους –και ως εκ τούτου «αρεστούς»- διευθυντές, τους οποίους «καπέλωναν» με άλλους άχρηστους συμβούλους που οι ίδιοι επέλεγαν –συνήθως μάλιστα μέσα από την δημόσια διοίκηση και το ίδιο υπουργείο.

Έτσι περίπου φτάσαμε σε αυτό που σωστά λέει ο Ανδρέας Λοβέρδος: τα δέκα εκατομμύρια να πληρώνουμε το ένα εκατομμύριο. Μόνο που στο «ένα εκατομμύριο» πρέπει να βάζει και τους ίδιους τους πολιτικούς, με τη νομενκλατούρα και τη νοοτροπία που εξέθρεψαν –ή ανέχτηκαν.

Καλά ήταν ως τώρα για όλους αυτούς τα πράγματα: ένα και πλέον εκατομμύριο παραγοντίσκοι, με οργάνωση και δημόσιο λόγο ως πολιτικοί, συνδικαλιστές, διευθυντές, τμηματάρχες, ελεγκτές και δε συμμαζεύεται. Μπορεί να εναλλάσσονταν αλλά είχαν το «σύστημα εξουσίας» που τους βόλευε.

Πολλαπλασιάστε επί 3 για να υπολογίσετε πόσα στόματα «έφαγαν ψωμί» με τις μεθόδους αυτές. Φτάνουν τα τρία εκατομμύρια οι βολεμένοι του μεταπολιτευτικού συστήματος. Δεν είναι λοιπόν δέκα αλλά οκτώ τα εκατομμύρια κορόιδα που πλήρωναν και πληρώνουν.

Όσοι ήταν «εκτός συστήματος», ζώντας κατά βάση στον ιδιωτικό τομέα, μάτωναν και δε μίλαγαν. Αυτοί τώρα έχουν και έναν ακόμα κίνδυνο: να έρθουν αντιμέτωποι στην αναζήτηση εργασίας με όσους «περισσέψουν» από το δημόσιο.

Και θα πει κανείς, αν έχουν τα προσόντα δεν πρέπει να φοβούνται. Θα κινδυνέψει δηλαδή να χάσει τη θέση του ο πωλητής ή ο υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα, από τον αγέλαστο και μονίμως … ξινό απέναντι στον πολίτη-πελάτη; Από τον αμελή και ημιμαθή καθηγητή; Από τον «πιασμένο» γιατρό ή εφοριακό; Ποιος θα τον επιλέξει να τον πληρώνει, αν δεν αποβάλει το «χούι» του; Αποβάλλεται αυτό το χούι μετά από 15-20 χρόνια στο δημόσιο;

Τι γίνεται όμως με το ρουσφέτι; Στο κράτος δεν περνάει πια, μας το έκοψε η τρόικα. Ο ρωμιός όμως είναι πονηρός και θα βρει και πάλι την πατέντα: διορισμούς στον ιδιωτικό τομέα! Με αντάλλαγμα κάποια ευνοϊκή απόφαση για τον εργοδότη. Δείτε τι γινόταν και τι θα γίνει με τα κοινοτικά προγράμματα, με τις κρατικές εγγυήσεις, με τις ρυθμίσεις χρεών προς το κράτος, με τους ελέγχους για φοροδιαφυγή, με τα κυκλώματα των προμηθειών, με τις υπερτιμολογήσεις, τους αναπτυξιακούς νόμους, τις αναθέσεις έργων, τις αγροτικές επιδοτήσεις…

Μα ζει ιδιωτικός τομέας στη χώρα μας χωρίς το αθάνατο ελληνικό κράτος;

Δεν ξέρω λοιπόν τι αξία έχουν οι θυσίες στις οποίες μας υποβάλλει η τρόικα, αν είναι να σωθεί η χώρα και να ζούμε πάλι κάτω από τον ζυγό των προνομιούχων. Δεν ξέρω και αν θα σωθεί ποτέ τελικά έτσι.

Εκτός αν κάνουν πράξη την …απειλή τους -που την ξέχασαν μου φαίνεται- να αναλάβουν να μας φτιάξουν αυτοί το κράτος και να μας κάνουν αυτοί ανθρώπους.