Σα να μην πέρασε μια μέρα

23 Νοεμβρίου 1989: Ο Ξενοφών Ζολώτας αναλαμβάνει πρωθυπουργός οικουμενικής κυβέρνησης, καλούμενος να τετραγωνίσει τον κύκλο στην οικονομία, έχοντας παραλάβει άδεια ταμεία, ένα δημοσιονομικό έλλειμμα κοντά στο 15% και ένα χρέος καλπάζον, που έχει τριπλασιαστεί μέσα σε μια δεκαετία (ως ποσοστό του ΑΕΠ).

6 Οκτωβρίου 2009: O Γεώργιος Παπανδρέου αναλαμβάνει πρωθυπουργός της χώρας, καλούμενος να τετραγωνίσει τον κύκλο στην οικονομία, έχοντας παραλάβει άδεια ταμεία, ένα δημοσιονομικό έλλειμμα κοντά στο 15% και ένα χρέος καλπάζον, που έχει αυξηθεί κατά 20% σε μια διετία.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, όπως έγραψε κι ο αείμνηστος Μανώλης Ρασούλης.

Τι κι αν τα 20 χρόνια που μεσολάβησαν ακούγαμε για την Ελλάδα της ευημερίας, της ανάπτυξης, του εκσυγχρονισμού, της μηδενικής ανοχής σε ζητήματα αδιαφάνειας, την Ελλάδα της εξυγίανσης, της πράσινης ανάπτυξης, της Ολυμπιάδας, την Ελλάδα του δυνατού χρηματιστηρίου, των προσλήψεων με αντικειμενικά κριτήρια, την Ελλάδα που βασίζεται στα πόδια της, της χώρας προτύπου για τα Βαλκάνια και άλλα πολλά…

Και τι δεν ακούσαμε… Και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, όπου ολοι σε ακούνε και όλοι σε βλέπουν και δεν μπορείς τα Λιόσια να τα βαφτίζεις Καραϊβική, την υπονόμευση να τη βαφτίζεις εξυγίανση, την εθνική μειωδοσία εθνική επιτυχία. Άλλο θα πει Χαλκιδική και άλλο θα πει Χαλκίδα έγραψε και πάλι σοφά ο Μανώλης Ρασούλης.

Φτάνουμε λοιπόν σήμερα και πάλι στο σημείο μηδέν, στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε να αναστηλώσουμε την οικονομία μετά την χαμένη έως και υπονομευτική για το μέλλον της χώρας οικονομική πολιτική της δεκαετίας του ‘80. Η χώρα αναγκάζεται για άλλη μια φορά να υποβληθεί σε ένα τέστ αντοχής και -σε τελική ανάλυση- επιβίωσης, έχοντας όμως αυτή τη φορά σχεδόν τα πάντα και τους πάντες εναντίον της:

– Τις αγορές,
– τους ευρωπαίους «συμμάχους»,
– ένα πολιτικό σύστημα που χωρίς πολλές φορές πυξίδα άγεται και φέρεται αλλά και αυτοαναιρείται, όχι με γνώμονα το εθνικό συμφέρον αλλά ανάλογα με το τι είναι δημοσκοπικά επικερδές ή ακόμα και ατομικά ωφέλιμο, και

– τους πολίτες που δεν ξέρουν την αλήθεια για το τι συμβαίνει, γιατί ποτέ κανείς δεν τους την εξήγησε με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντιδράσουν συντεταγμένα. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα στα θεμέλια και της οικονομίας και της κοινωνικής συνοχής, το οποίο είτε θα αποτελέσει τη βάση της εθνικής αναγέννησης είτε θα τινάξει τα πάντα στον αέρα.

Ότι και να γίνει, η επόμενη μέρα θα βρει του πάντες περισσότερο σοφούς και σαφώς πιο προσγειωμένους. Πιθανότατα αυτή τη φορά το πάθημα θα έχει γίνει μάθημα, αφού το κόστος του παθήματος θα είναι δυστυχώς ανυπολόγιστο.

Η επόμενη μέρα επίσης προστάζει εδώ και καιρό να αναλάβουν δράση οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας οι οποίοι πλαισιωμένοι από καταξιωμένους επιστήμονες και τεχνοκράτες του εσωτερικού και του εξωτερικού θα πρέπει να αποτελέσουν την εμπροσθογραμμή στον πόλεμο που ήδη έχει ξεκινήσει κατά της χώρας.

Απαιτεί επίσης και κάτι πολύ πιο σημαντικό: Οι γενίες που διαχειρίστηκαν τα ηνία της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια να αυτοαπομονωθούν και ει δυνατό να σωπάσουν. Με τις πράξεις ή τις παραλήψεις τους, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα υπονόμευσαν και εν τέλει μείωσαν την εθνική κυριαρχία του κράτους, έκαψαν το μέλλον της χώρας και κάηκαν και οι ίδιοι μαζί, είτε άνηκαν στα ξερά είτε άνηκαν στα χλωρά.

Αν τους μένει να κάνουν κάτι ακόμα είναι να φωνάξουν δυνατά ένα ΉΜΑΡΤΟΝ, να ζητήσουν μια τεράστια ΣΥΓΝΩΜΗ από τις επόμενες γενιές και να προσευχονται για το ΕΛΕΟΣ του ιστορικού του μέλλοντος.