Το γράμμα του Παλαιοκώστα στον Παπανδρέου

Φίλε πρωθυπουργέ… Εντάξει, φίλοι δεν είμαστε αλλά κάπως πρέπει να σε πω. Αν σε πω Γιωργάκη, εσύ μπορείς να με πεις Βασιλάκη και ν’ αρχίσουν τα μπερδέματα…

Φίλε, δεν ξέρω αν με θυμάσαι, είμαστε συμφοιτητές στο κολλέγιο. (…) ΤΙ; δεν ήξερες ότι το London Schools of Economics έχει παράρτημα στα Τρίκαλα στα δυο στενά; Εγώ επιμένω ελληνικά. Το bachelor και το master στον τόπο σου. Για το διδακτορικό βλέπουμε…

Αλήθεια πώς τα βλέπεις τα πράγματα εδώ στην ξενιτιά; Ζόρια, ε;

Ρε φίλε, τα ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ο Γιούνγκερ και ο Τρισέ τι κάνουν; Θυμάσαι, ρε συ, που θέλανε να βάλουνε χέρι στον κουμπαρά της τάξης; Εγώ τα ‘βλεπα αυτά και τρελαινόμουν. Εσύ όμως, ρε μπαγάσα, πάντα ήσουνα με το μέρος τους. Μέχρι που μια μέρα δεν άντεξα, πήρα τον κουμπαρά όπως ήτανε και την κοπάνησα. ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ;

Και δηλαδή, τι μάθαμε τόσα χρόνια στο κολλέγιο; ΜΟΝΟ ΝΑ ΦΟΡΑΜΕ ΕΝΑ ΓΑΝΤΙ. Εγώ το φοράω για να μην αφήνω αποτυπώματα κι εσύ κι η παρέα σου τα κάνετε όλα με το γάντι. Είδες ότι το παράρτημα Τρικάλων δεν υστερεί σε τίποτα από το κεντρικό;

Τραβάμε όμως κι οι δύο, φίλε, μεγάλο κουπί. Εμένα με λένε “βασιλιά των ορέων” –επειδή τα ελληνικά σου είναι σαλάτα… με όμικρον, όχι με ωμέγα… ξηγηθήκαμε;- κι εσένα “βασιλιά της Αποτυχίας” –μην ξεχνιόμαστε, το άλφα κεφαλαίο… Να μου το θυμάσαι όμως μια μέρα, θα σε πάρουν στο κυνήγι και θα πάρεις κι εσύ τα βουνά… Μέχρι να βρεις αλάτι και μέχρι το κουπί που κρατάς να το περάσουν για σκουπόξυλο… Σκουπόξυλο που σου χρειάζεται!

Ρε φίλε… αυτό το κορίτσι η Σούλα… η Τίνα ήθελα να πω… τι κάνει;

Ο Παπουτσής, φίλε, είναι γαμώ τα παιδιά! Μεγαλύτερη ασφάλεια δεν έχω νιώσει στη ζωή μου. Και ησυχία!.. Βάλ’ τον αυτόν όλη μέρα με τους κουκουλοφόρους κι ασ’ τον ν’ ασχολείται. Μέχρι που σκέφτομαι να κατηφορίσω κατά τα μέρη σου και να το κάνω Μαξίμου – Προεδρικό Μέγαρο με τα πόδια. Όπως τη Χίλαρυ… Τι παιδί κι αυτή! Κι εγώ να την είχα γυναίκα μου, υπουργό εξωτερικών θα την έκανα. Μακριά κι αγαπημένοι…

Ρε φίλε… το ‘ξερες; Καλά, όταν το ‘μαθα, έπαθα πλάκα. Μας έχουν βγάλει παρατσούκλι. Το καλό όμως είναι άλλο. Τα παρατσούκλια μας αρχίζουν από φι. Εμένα με λένε “Φαντομά” κι εσένα “Φάντασμα της πολιτικής”.

Εγώ στο ριφιφί κι εσύ στο φιρί φιρί (το πας…)

Ξέρεις κάτι; Μπορεί οι παλιές αγάπες να πάνε στον παράδεισο, εγώ όμως δεν μπορώ να πετάξω στα σκουπίδια τη νεανική φιλία μας. Εντάξει, φίλε, σου αξίζει! Κατάδωσέ με! Χθες έκανα μπάνιο στην Ψάθα.

Ρε Γιώργο, δεν εννοώ την ψάθα που στρώνουμε στα βοτσαλάκια όταν πάμε για μπάνιο με τη γυναίκα και τα παιδιά!

Φίλε, πάρε εσύ το ένα εκατομμύριο της επικήρυξης. Παρ’ το για να σώσεις την Ελλάδα.

Επειδή είμαι σίγουρος ότι όπως θα το πάρεις θα το δώσεις στις τράπεζες, μην αγχώνεσαι! ΕΓΩ ΜΕΤΑ, ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ ΠΙΣΩ.

Φίλε, δεν είναι εποχή να γυρίσω στον Κορυδαλλό. Σαν δημόσιος υπάλληλος αισθάνομαι. Και μετά από τόσες περικοπές, δε λέει. Τι θα μου μείνει και μένα στα γεράματά μου;

Φίλε… ξέρω τι σκέφτεσαι. Θες ένα ελικόπτερο για να την κάνεις. Άστο πάνω μου. Θα τα κανονίσω όλα εγώ.

Φίλε… θα σε στεναχωρήσω. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΨΑΧΝΕΙ ΝΑ ΣΕ ΦΕΡΕΙ ΠΙΣΩ…