Η Κ. Παπανάτσιου για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΠΑΝΑΤΣΙΟΥ, βουλευτής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ
Η Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας προτάθηκε το 1910 από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών σε ανάμνηση της μεγάλης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Ν. Υόρκη οι οποίες μέσα σε ένα άκρως ανδροκρατούμενο και εκμεταλλευτικό γι’ αυτές σύστημα τόλμησαν να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μικρότερο ωράριο και ίσα μεροκάματα με τους άνδρες. 111 χρόνια έχουν συμπληρωθεί από τότε κι όμως πολλά μένουν ακόμη να γίνουν ώστε να υπερβούμε ως σύνολο τους κοινωνικούς αποκλεισμούς και περιορισμούς των γυναικών.
Η λέξη «γυναίκα», φέρνει στο μυαλό το πρότυπο της μητέρας και συζύγου. Είναι αυτή η στενή αντίληψη του ρόλου της γυναίκας, που οδηγεί στη συνεχή καταπίεσή της.
Καταπίεση στο σπίτι, με μία κοινωνία που τη θέλει υπεύθυνη για το νοικοκυριό, για το μεγάλωμα των παιδιών, για τη λειτουργία του σπιτιού. Καταπίεση στο επάγγελμα, αφού πρέπει να αγωνιστεί πολύ περισσότερο από έναν άνδρα για να πετύχει, συγκρουόμενη συνεχώς με δεδομένα στερεότυπα της κοινωνίας που την αντιμετωπίζει ως πιο ευαίσθητη, πιο ευάλωτη, λιγότερο δυναμική. Καταπίεση ως προς την ελευθερία επιλογής, αφού μια γυναίκα που επιλέγει να μείνει μόνη και να μη γίνει μητέρα, αντιμετωπίζεται καχύποπτα.
Παράλληλα η ανισότητα που υφίσταται το γυναικείο φύλλο βαθαίνει και μεγεθύνεται σε περιόδους κρίσεων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η πρόσφατη οικονομική κρίση έπληξε περισσότερο τις γυναίκες, με συνέπεια να οδηγηθεί στην ανεργία πολύ μεγαλύτερο ποσοστό, σε σχέση με αυτό των αντρών. Παρόμοια είναι και τα αποτελέσματα της σημερινής κρίσης που ζούμε λόγω πανδημίας. Γυναίκες της πρώτης γραμμής γιατρίνες, νοσηλεύτριες, δασκάλες, νηπιαγωγοί, καθηγήτριες, εργαζόμενες στα καταστήματα και στα μάρκετ, καθαρίστριες κλπ βρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση έναντι των αντρών καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες απαιτήσεις για τη προστασία της δικής τους υγείας και της οικογένειάς τους την φροντίδα των ασθενών και των παιδιών τους που βρίσκονται σε συνθήκες αποκλεισμού και τηλεκπαίδευσης, την πολύωρη εργασία σε δυσμενής συνθήκες και μεγαλύτερο κίνδυνο απώλειας της εργασίας τους.
Ως άτομο, ως πολιτικός και ως γυναίκα, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για την απελευθέρωση των γυναικών από κάθε μορφή καταπίεσης, από τα κοινωνικά στερεότυπα, από τις πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας, τη σεξουαλική παρενόχληση και την έμφυλη βία. Η λύση περνά μέσα από τους συλλογικούς αγώνες για ένα καλύτερο αύριο. Περνά όμως και από τους επίσημους εκπαιδευτικούς θεσμούς της Πολιτείας, με ένα κατάλληλο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το οποίο ήρθε η ώρα να συζητήσουμε.
Στις μέρες μας οι συνεχείς αποκαλύψεις σεξουαλικής εκμετάλλευσης σε εργασιακούς χώρους συγκλονίζουν την κοινή γνώμη.
Νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη και θαυμασμό στη γυναίκα που πρώτη χτύπησε το απόστημα και ανέδειξε αυτή τη απαξιωτική για την ανθρώπινη ζωή πρακτική αλλά και για όλους όσους έλυσαν την σιωπή τους και κατήγγειλαν και συνεχίζουν να καταγγέλλουν τις εγκληματικές αυτές πράξεις. Η Πολιτεία οφείλει να δράσει άμεσα για να δημιουργηθεί το κατάλληλο νομικό και κοινωνικό πλαίσιο ώστε τέτοιες εγκληματικές πράξεις να καταγγέλλονται χωρίς ενδοιασμούς και να τιμωρούνται άμεσα και παράλληλα να αποτρέπονται παρόμοιες πρακτικές εκμετάλλευσης.
Η επανασύσταση της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων είναι ένα πρώτο βήμα για την υλοποίηση δράσεων οριζόντιας ένταξης της διάστασης του φύλου στην κοινωνία και την ενίσχυση της συμμετοχής των γυναικών, με στοχευμένα μέτρα, σε όλους τους κλάδους. Η κατάργησή της από τη σημερινή Κυβέρνηση της ΝΔ, δυστυχώς καταδεικνύει την αδιαφορία της για το ρόλο της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία αλλά και τη διάθεσή της απέναντι στις διεκδικήσεις των γυναικών.
8η Μαρτίου. Μία ημέρα μνήμης των αγώνων για τα δικαιώματα των γυναικών. Τιμούμε την σημερινή γιορτή, ξέροντας ότι κάθε μέρα του έτους, κάθε έτος, είναι ένας συνεχής αγώνας διεκδικήσεων για τις γυναίκες της υφηλίου.