Εκδήλωση της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και της ΤΕ Βόλου του ΚΚΕ στο μνημείο Καζανάκι
ΔΙΑΒΑΣΤΕ την ανακοίνωση,όπως έφτασε στο e-Volos.gr:
Η αγωνιστική μνήμη για τα 156 μέλη του ΚΚΕ, του ΔΣΕ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, που στήθηκαν μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα στην τοποθεσία Καζανάκι της Νέας Ιωνίας από τις 17 Δεκέμβρη 1947 έως και τις 6 Σεπτέμβρη 1949, ζωντάνεψε στην εκδήλωση που διοργάνωσαν την Κυριακή 15 Ιουνίου το παράρτημα Βόλου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και η ΤΕ Βόλου του ΚΚΕ. Όπως υπογράμμισε και ο πρόεδρος του παραρτήματος Βόλου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, Πολύβιος Γκέλης, στην ομιλία του όλοι αυτοί που πέρασαν από τα διαρκή στρατοδικεία και καταδικάσθηκαν πολλές φορές σε θάνατο, στήθηκαν όρθιοι μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα, όπως όρθιοι περπάτησαν στα χρόνια του αγώνα του λαού μας ενάντια στο φασιστικό άξονα αλλά και τα μετέπειτα στηρίγματα της αστικής τάξης τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Βασικός ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο Παναγιώτης Τσιτσιρίκης μέλος της ΤΕ Βόλου του ΚΚΕ που τόνισε μεταξύ άλλων και τα εξής :
«Σήμερα τιμούμε τους 156 Μαγνησιώτες μαχητές του Δ.Σ.Ε., που, έπειτα από έκτακτα στρατοδικεία, εκτελέστηκαν σ’ αυτόν τον τόπο, στο Καζανάκι, από τις 17 Δεκεμβρίου 1947 έως τις 6 Σεπτεμβρίου 1949. Από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ο 21χρονος Κώστας Μαμουρίδης, τελευταίος γραμματέας της Ε.Π.Ο.Ν., ο οποίος έχασε την ακοή του από τα βασανιστήρια. Δεν κατέδωσε τους σφους του ούτε όταν του χάριζαν τη ζωή τη μέρα που τον οδηγούσαν για εκτέλεση. Η 26χρονη Ελευθερία Μπελογιάννη απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα ζήτησε μια σφαίρα στο κούτελο. Ενώ η 21χρονη Εβραιοπούλα Χρυσούλα Φελούς, ντύθηκε «στα καλά της», όταν της ανακοίνωσαν πως οδηγείται στο απόσπασμα.
Σφισσες και σφοι, φίλες και φίλοι, ο αγώνας του Δ.Σ.Ε. ξεπήδησε και αναπτύχθηκε ως αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης που πήρε η ταξική πάλη στην Ελλάδα. Και ήταν αγώνας δίκαιος. Εξέφραζε ανεκπλήρωτα λαϊκά οράματα, κόντρα στην επίθεση που εξαπέλυσαν κατά του Ε.Α.Μ.ικού κινήματος, κατά του Κ.Κ.Ε. τα συνασπισμένα αστικά κόμματα. Ήταν αγώνας ενάντια στους συμμάχους της εγχώριας αστικής τάξης, στην αγγλική και στην αμερικανική στρατιωτικοπολιτική και οικονομική δύναμη, στα ψυχροπολεμικά “σχέδιο Μάρσαλ” και “δόγμα Τρούμαν”.
Αυτές οι δυνάμεις, αφού πέτυχαν μια πρώτη σημαντική νίκη το Δεκέμβρη του ’44, επιδίωξαν να αλλάξουν το συσχετισμό των δυνάμεων, που δεν ήταν ικανοποιητικός για την αστική τάξη, παρ’ ότι είχε μεσολαβήσει η Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία ο Ε.Λ.Α.Σ. παρέδωσε τα όπλα. Το επιχείρησαν με το τρομοκρατικό όργιο κατά του Κ.Κ.Ε. και του Ε.Α.Μ. και με την οικονομική ενίσχυση των Η.Π.Α. για τη θωράκιση των αστικών μηχανισμών καταστολής.
Χιλιάδες αγωνιστές ανέβηκαν στα βουνά κυνηγημένοι από το στρατό και τα αποσπάσματα συμμοριών, που συγκροτούνταν από δοσίλογους της Κατοχής και άλλα αντικομμουνιστικά στοιχεία.
Έτσι, το λαϊκό κίνημα εκείνων των χρόνων βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση; Αν και με καθυστέρηση, επέλεξε το δεύτερο δρόμο. O ένοπλος αγώνας του Δ.Σ.Ε. αποτελεί πηγή διαπαιδαγώγησης όλων μας.
Ο αγώνας του Δ.Σ.Ε. χαρακτηρίζεται από τη διεκδίκηση του δίκιου των λαϊκών μαζών, από τη συλλογικότητα, την αυταπάρνηση, το ήθος. Αξίες διαχρονικές, πολύτιμα εφόδια για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αξίες που συγκροτούσαν ένα γνήσια λαϊκό στρατό.
Σφισσες και σφοι, φίλες και φίλοι, η ένοπλη πάλη ήταν μονόδρομος. Και μόνο ως βλασφημία μπορεί να χαρακτηριστεί η επίθεση αστών και οπορτουνιστών, ότι “κακώς έκανε ο λαός που πήρε τα όπλα”, ότι ο Δ.Σ.Ε. αποτελεί μια σκοτεινή παρένθεση. Ο λαός δικαιούται να χρησιμοποιεί κάθε μορφή πάλης που ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει. Δικαιούται να επιλέξει το δρόμο που εκείνος θέλει. Και στα 1946 – 1949 το Κ.Κ.Ε. και το λαϊκό κίνημα επέλεξαν το δρόμο της τιμής και του χρέους. Σήμερα, το Κ.Κ.Ε. παλεύει να γίνει ο μαζικός πολιτικός αγώνας καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων.
Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό σύστημα διαθέτουν ακόμα σοβαρές εφεδρείες ώστε να εγκλωβίζουν εργατικές – λαϊκές συνειδήσεις στα κόμματα του ευρωμονόδρομου που υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Μετά και τις πρόσφατες εκλογές ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στις παγίδες της αναμονής και του μικρότερου δήθεν κακού, που παγιώνουν τον σημερινό αντιλαϊκό συσχετισμό. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα να περιμένουν για το ποιος θα τους οδηγεί κάθε φορά στη σφαγή. Πρέπει από σήμερα να σημαδεύουν με την πάλη τους τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και τις πολιτικές τους εκφράσεις, ανεξάρτητα από το ποιος είναι σήμερα ή αύριο στη κυβέρνηση.
Χρέος μας σήμερα είναι να δυναμώσουμε ακόμη περισσότερο μέσα στην εργατική τάξη, στη νεολαία και στο κίνημα την γραμμή της αντεπίθεσης και της ρήξης σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την Ε.Ε. και την πολιτική που στηρίζει αυτό τον δρόμο ανάπτυξης.
Να δυναμώσουμε τις προσπάθειες για την ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος, την οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας, για να ισχυροποιηθεί η αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση της πάλης και της συσπείρωσης δυνάμεων, για την απαλλαγή από τα δεσμά της Ε.Ε., τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατικό – λαϊκό έλεγχο και πανεθνικό σχεδιασμό της οικονομίας, για να γίνει ο λαός κυρίαρχος της ζωής του.
Αυτή η γραμμή πάλης, η Λαϊκή Συμμαχία εργατών, φτωχών αγροτών, μικρών επαγγελματιών, γυναικών και νεολαίας από τα λαϊκά στρώματα, τα συνδικάτα και οι λαϊκές επιτροπές, μπορούν να ηγηθούν και να αντιμετωπίσουν την ναζιστική και εγκληματική Χ.Α. Το ναζισμό δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει το σάπιο αστικό σύστημα αλλά η Λαϊκή Συμμαχία που θα έχει στόχο να βάλει τέρμα στην εξουσία των μονοπωλίων που γεννούν και θρέφουν αυτά τα ναζιστικά μορφώματα. Τιμούμε τους νεκρούς ήρωές μας με συνέχιση των αγώνων. Κάτω απο την ίδια σημαία συνεχίζουμε , εμπνεόμαστε και θα νικήσουμε”.
Σύντομους χαιρετισμούς απηύθυναν στην συνέχεια εκπρόσωποι από τα Παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ από την Ελασσόνα και από το Λιτόχωρο που αντιπροσωπείες τους συμμετείχαν στην εκδήλωση. Επίσης ο αγωνιστής Αποστόλης Τσίφτσης απήγγειλε ένα ποίημα του Νίκου Παπαπερικλή γραμμένο την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στα ΆΓΡΑΦΑ. Η εκδήλωση έκλεισε με προσκλητήριο των εκτελεσθέντων κομμουνιστών και κομμουνιστριών.