Η… «μοιρασιά» των διοικήσεων

ΑΡΘΡΟ του Παναγιώτη Παναγιώτου

Η μέθοδος να «κάθονται» εκπρόσωποι των τριών κομμάτων να «μοιράζονται» τις θέσεις των δημοσίων οργανισμών και των ΔΕΚΟ και να βάζουν επικεφαλής κομματικά στελέχη, υποψήφιους βουλευτές που δεν βγήκαν στις τελευταίες εκλογές κ.λπ. είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να γίνει. Γιατί με τον πιο προφανή τρόπο επιβεβαιώνεται η λογική του κομματικού και πελατειακού κράτους, και μάλιστα στο πιο κρίσιμο επίπεδο: αυτό των διοικήσεων. Ετσι θα αλλάξει το κράτος; Μπορεί να μην είναι μονοκομματική η σύνθεση, αλλά περίπου αναλογική σε σχέση με την τρικομματική υποστήριξη της κυβέρνησης, όμως η λογική είναι ίδια και απαράδεκτη και αντίκειται σ’ οποιοδήποτε εκσυγχρονιστικό πνεύμα.

Εξηγούμαι: Μπορεί μερικά από τα πρόσωπα που επελέγησαν να είναι πιθανώς άξια και ικανά. Το ότι υπήρξαν υποψήφιοι λ.χ. βουλευτές και δεν εξελέγησαν, δεν συνιστά εξ ορισμού αρνητική αξιολογική κρίση για την ικανότητά τους. Δεν ισχύει, όμως, ούτε το αντίθετο. Απλώς η μέθοδος επιλογής είναι παλαιοκομματική και αναντίστοιχη με τις ανάγκες της χώρας για μια σύγχρονη διοίκηση. Και ως γνωστόν «απ’ το κεφάλι βρωμάει το ψάρι…» Η στελέχωση των ΔΕΚΟ και των δημοσίων οργανισμών θα έπρεπε να γίνει με πολύ εξειδικευμένα κριτήρια ικανοτήτων, μέσα από μια διαφανή διαδικασία αξιολογήσεων. Οταν θέλεις να εισαγάγεις την «αξιολόγηση» ως κρίσιμο εργαλείο ανασύνταξης όλης της δημόσιας διοίκησης, δεν μπορείς να μην την εφαρμόζεις και στο κρισιμότερο σημείο της, αυτό της διοίκησης. Αν και υπάρχουν σε όλα τα συστήματα εξαιρέσεις. Το λέω γιατί έχω δει «κομματικούς» να μανατζάρουν με εξαιρετικό τρόπο δημόσιους οργανισμούς και «περίφημους» μάνατζερ να τα κάνουν θάλασσα…

Όμως οι εξαιρέσεις δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση για δικαιολογίες, που εφευρίσκονται για να μη γίνει κανένας εκσυγχρονισμός και να παραμείνει το κράτος κομματικό και πελατειακό.

Δύο θα έπρεπε να είναι οι επείγουσες προτεραιότητες μιας χώρας, που βρίσκεται σε συνθήκες οιονεί χρεοκοπίας, με κρατικοδίαιτη ελίτ, γραφειοκρατική διοίκηση και μεγάλη φοροδιαφυγή: η αναδιάρθρωση του κράτους και ένα συνολικό νέο φορολογικό σύστημα. Όσο αυτά δεν γίνονται, «δίκαιες κατανομές» δεν μπορούν να υπάρξουν…

Πηγή – Ethnos.gr