Κ. Στεργίου: Ο Σεπτέμβρης είναι μήνας εξελίξεων

Από την ομιλία του βουλευτή Μαγνησίας του ΚΚΕ στην προφεστιβαλική

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Είναι τόσες πολλές, πολύπλευρες, γρήγορες έως καταιγιστικές οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στη περιοχή μας και όλες επηρεάζουν εμφανώς ή αφανώς τη ζωή του λαού.

Όπως η αντιλαϊκή επίθεση δεν κόπασε το καλοκαίρι, έτσι και η προπαγάνδα της κυβέρνησης γύρω από την εφαρμογή παλιών και νέων μέτρων δεν πήγε ούτε μια μέρα διακοπές.

Μόνο μέσα σε τέσσερις μέρες, και μάλιστα παραμονές του Δεκαπενταύγουστου, ο υπουργός Εργασίας έδωσε δύο απανωτές συνεντεύξεις στο ΑΠΕ – ΜΠΕ για να πείσει τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους ότι η μεταρρύθμιση που τώρα εφαρμόζεται στο Ασφαλιστικό είναι η πλέον δίκαιη και ότι προστατεύει τα δικαιώματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνταξιούχων, ότι η διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά θα καταλήξει σε θετικά για τους εργαζόμενους αποτελέσματα και ότι γενικά η κυβέρνηση δίνει τη μάχη για τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα και όχι βέβαια για την παραπέρα υπονόμευση και διάλυσή τους.

Τα λέει αυτά παραμονές των νέων περικοπών στις επικουρικές συντάξεις που θα δοθούν αυτές τις μέρες και ενώ βιομήχανοι και μεγαλοεργοδοσία ακονίζουν τα μαχαίρια για τα Εργασιακά, μπροστά στη διαπραγμάτευση που ξεκινάει και τυπικά σε λίγες μέρες, βάζοντας στο τραπέζι όλη την ατζέντα για μέτρα στήριξης της κερδοφορίας τους, πέραν των όσων έχει νομοθετήσει για λογαριασμό τους η κυβέρνηση (η σημερινή και οι προηγούμενες) μέχρι τώρα.

Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με την προσπάθεια της κυβέρνησης να συμβιβάσει το λαό με τη φτώχεια και τη μιζέρια όπου τον καταδικάζει με την πολιτική διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου, να τον ποτίσει με την ιδέα ότι η απάντηση στα βάσανα που ζει καθημερινά είναι τα προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και ανακύκλωσης της ανεργίας,
ότι η μισοζωή για όλους, με μοίρασμα της φτώχειας, είναι το «αντίδοτο» στη χαμοζωή όσων σήμερα ζουν σε συνθήκες ακραίας εξαθλίωσης και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα αναγκαία για την επιβίωσή τους.

Ο Σεπτέμβρης που έρχεται σε λίγες μέρες, είναι μήνας εξελίξεων σ’ αυτό το κρίσιμο μέτωπο, καθώς αναμένεται να παραδώσει το πόρισμά της η «Επιτροπή των ειδικών» και να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη μεταρρύθμιση που σχεδιάζει η κυβέρνηση.

Αυτό που αντικειμενικά υπηρετείται από την πολιτική και την προπαγάνδα της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και των κομμάτων του, είναι να κρυφτεί ότι σήμερα υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις να ζήσει ο λαός καλύτερα,
να ικανοποιηθούν όλες οι σύγχρονες και διευρυμένες ανάγκες του, να πάψουν η φτώχεια και η ανεργία να τρώνε τα σωθικά της εργατικής – λαϊκής οικογένειας.

Ότι το επίπεδο της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης της τεχνικής έχουν απογειώσει τις δυνατότητες στην παραγωγή πλούτου και ότι αυτό που εμποδίζει την αξιοποίησή του προς όφελος του λαού είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η εξουσία του κεφαλαίου.

Ότι οι κρίσεις, όπως και ο πόλεμος που μαίνεται επικίνδυνα στη γειτονιά μας, είναι γέννημα – θρέμμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ότι τα αντιλαϊκά μέτρα είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου σε ανάπτυξη και κρίση.

Η επίθεση αυτή δεν πρόκειται να σταματήσει ακόμα κι αν τελικά υπάρξει ανάκαμψη, η οποία σε κάθε περίπτωση θα είναι αναιμική και θα στηρίζεται στην αφαίμαξη και στην ισοπέδωση των λαϊκών στρωμάτων.

Να, λοιπόν, πού πρέπει να κατατείνει κάθε μάχη που δίνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός ενάντια στην πολιτική που καθηλώνει το επίπεδο της ζωής τους σε σχέση με τα άλματα που κάνουν η τεχνική και η παραγωγικότητα της εργασίας, σε σχέση με τον ασύλληπτο πλούτο που παράγεται από τους εργαζόμενους στα εργοστάσια των καπιταλιστών:

Στη συσπείρωση δυνάμεων για την αμφισβήτηση και την ανατροπή της εξουσίας τους, στην εργατική – λαϊκή εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής και θα τα θέσει στην υπηρεσία της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Αυτή η μάχη δεν αφορά κάποιο μακρινό και αόριστο μέλλον, αλλά το σήμερα του εργατικού – λαϊκού κινήματος.

Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να προχωρήσουν ταχύτερα και με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα η ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος, το στέριωμα της λαϊκής συμμαχίας, που θα παλεύει με αντικαπιταλιστικά – αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους πάλης, το δυνάμωμα του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς και κλάδους, κυρίως αυτούς που έχουν στρατηγικήθέση στην παραγωγή. Μόνο σ αυτήν την κατεύθυνση και σ αυτήν την προοπτική αξίζει ο λαός να καταθέσει κάθε θυσία.

Να, λοιπόν, πού βρίσκεται το πραγματικό δίλημμα για το λαό:

Θα συμβιβαστεί με την αγριότητα που ζει και τα χειρότερα που του ετοιμάζουν, προσδοκώντας «ανάσταση νεκρών» με την ανάκαμψη της οικονομίας, ή θα βάλει πλάτη στους αγώνες για την ανάκτηση μισθών και δικαιωμάτων, για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων που του φόρτωσαν στην πλάτη;

Θα αποδεχτεί την «ανάγκη» του κεφαλαίου να μειώσει κι άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης, με μέτρα που τσακίζουν το λαϊκό εισόδημα, που μοιράζουν μια θέση εργασίας σε δυο και τρεις ανέργους, που στερούν από τους εργαζόμενους στοιχειώδη δικαιώματα, ή θα διαμορφώσει το δικό του σχέδιο πάλης και ανασύνταξης του κινήματος, με κριτήριο τις δικές του σύγχρονες ανάγκες, για την ικανοποίηση των οποίων υπάρχουν σήμερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις και αυτό που την εμποδίζει είναι η καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής;

Θα υποταχθεί στις συμμαχίες που επιδιώκει η κυβέρνηση στο όνομα της ανάπτυξης που τάχα θα τους ωφελήσει όλους, καπιταλιστές και εργαζόμενους, συμμαχίες με τους «τυράννους αφέντες» στα άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ, τους εργατοπατέρες, τους εκμεταλλευτές, ή θα επιδιώξει τη δική του λαϊκή συμμαχία, τη συμπόρευση της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα σε αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του, την ανατροπή της βαρβαρότητας που ζει, στο δικό του δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, όπου κουμάντο στην οικονομία θα κάνει ο ίδιος και όχι τ’ αφεντικά;

Θα στοιχηθεί πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου, προσδοκώντας μάταια να επιστρέψει στο παρελθόν, ή θα βάλει πλώρη για το πραγματικά νέο, όπου ο πλούτος που παράγει με τα χέρια και το μυαλό του θα είναι πραγματικά δικός του και θα υπηρετεί την πραγματική λαϊκή ευημερία;

Θα επενδύσει ξανά τις ελπίδες του στην αλλαγή μιας ακόμα κυβέρνησης
ή θα βάλει σε κίνηση την πείρα και τη δύναμή του, χρησιμοποιώντας τα για να αλλάξει τάξη στην εξουσία;

Στην περιγραφή της πραγματικότητας, για τις δυσκολίες που έχουν η εργατική τάξη και ο λαός να τα βγάλουν πέρα, στις προβλέψεις ότι τα πράγματα θα πάνε ακόμα χειρότερα, ακόμα κι αν ανακάμψει έστω και αναιμικά η καπιταλιστική οικονομία, στις διαπιστώσεις ότι όποιος κι αν κυβερνήσει μικρές διαφορές θα έχει από τον προηγούμενο, συμφωνούν πλέον ολοένα και περισσότεροι. Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό.

Μπροστά στις εξελίξεις, η ευθύνη για κάθε εργαζόμενο και σωματείο μεγαλώνει, να τοποθετηθεί απέναντι στο βασικό ερώτημα: Τι πρέπει να κάνουμε για να αντιστραφεί η κατάσταση προς όφελος του λαού, ποια είναι η διέξοδος;
Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι κομμουνιστές και οι άλλοι αγωνιστές που δρουν μέσα από τις γραμμές του, καλούν σε συσπείρωση, συμπόρευση και κοινή δράση, με πλαίσιο πάλης για την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης, την κατάργηση όλων των αντεργατικών – αντιλαϊκών νόμων, τη διεύρυνση των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων, με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την πολιτική τους.

Τέτοιο είναι το πλαίσιο πάλης με το οποίο Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Σωματεία που συσπειρώνονται στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα απευθύνονται σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τις καλούν να βάλουν πλάτη στην ανάπτυξη ισχυρών ταξικών αγώνων στο μέτωπο των Συμβάσεων για την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια και την κατάργηση αντεργατικών νόμων που υπονομεύουν τις ΣΣΕ.

Οι εκατοντάδες υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί έως τώρα κάτω από το κείμενο – κάλεσμα για τις Συλλογικές Συμβάσεις, αλλά και στο σχέδιο νόμου των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων για την αποκατάσταση των ΣΣΕ και την κατάργηση αντεργατικών νόμων, είναι μια καλή «μαγιά» για τη συνέχεια.

Είναι βέβαιο ότι η προσπάθεια παραπλάνησης και χειραγώγησης του λαού θα ενταθεί το επόμενο διάστημα και από αυτήν τη σκοπιά το εργατικό – λαϊκό κίνημα χρειάζεται να προετοιμαστεί για σκληρές και δύσκολες μάχες.

Σύντροφοι και φίλοι,
Ακριβώς επειδή έχουμε αυτές τις δύσκολες μάχες μπροστά μας επιλέξαμε να παρουσιάσουμε σήμερα το ντοκυμαντέρ «ΝΟΝ ΟΜΝΙΣ ΜΟΡΙΑΡ». Το ντοκυμαντέρ αναφέρεται στον μεγαλειώδη εννιάμηνο απεργιακό αγώνα των χαλυβουργών του Ασπρόπυργου που κράτησε από τον Νοέμβριο του 2011 έως τον Ιούλιο του 2012. Έναν αγώνα που πήρε χαρακτηριστικά ταξικής σύγκρουσης γιατί ακριβώς βρέθηκαν αντιμέτωπες η τάξη που παράγει και διεκδικεί αξιοπρεπή ζωή με την τάξη που εκμεταλλεύεται στο έπακρο την εργατική δύναμη.

Η μεγάλη αυτή απεργία επειδή ακριβώς πήρε τα χαρακτηριστικά ταξικής σύγκρουσης πολεμήθηκε με λύσσα από τους ταξικούς μας αντιπάλους.
Συκοφαντήθηκε όσο ποτέ από τους ανθρώπους τους και τα τσιράκια του συστήματος. Συμπορεύτηκαν όλοι μαζί: κυβέρνηση, εργοδοσία, ΜΜΕ, αστικά κόμματα, όλοι οι μηχανισμοί του αστικού κράτους.

Και μαζί τους -δεν θα μπορούσε να λείπει άλλωστε- ο εργοδοτικός συνδικαλισμός με προεξέχουσα την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε τη στάση του εδώ σωματείου της Χαλυβουργίας του Βόλου, που αντί να στηρίξει και να μπει στη μάχη με τους συναδέλφους τους του Ασπροπύργου, στοιχήθηκαν πίσω από την εργοδοσία, κάνοντας απεργοσπασία.

Πρέπει να θυμηθούμε όλοι μας πάλι τις στιγμές που όταν κήρυξε απεργία του κλάδου το Συνδικάτο Μετάλλου Μ. Παπαρήγας για συμπαράσταση στους χαλυβουργούς του Ασπροπύργου, τη στάση που κράτησαν εδώ στο Βόλο το Σωματείο Χαλυβουργίας, το ΕΚΒ, οι βουλευτές του Νομού πλην ΚΚΕ, ο Δήμος, πολιτευτές και όλοι οι φορείς του Νομού.

Με κοινή σχεδόν ανακοίνωσή τους καλούσαν τους εργάτες να προφυλάξουν τα εργοστάσια του Βόλου από τον κίνδυνο κατάληψής τους από το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.

Η εικόνα με τα ΜΑΤ παρατεταγμένα αγκαλιά με τα τσιράκια της εργοδοσίας και τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές στις πύλες των δύο εργοστασίων σε Βόλο και Βελεστίνο ήταν προεόρτια της επίθεσης στο δικαίωμα στην απεργία που γίνεται σήμερα με το νέο συνδικαλιστικό νόμο.

Ο αγώνας αυτός θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος, όπως και άλλοι αγώνες της εργατικής τάξης και θα παραδειγματίζει με την αποφασιστικότητα που δόθηκε τους επόμενους αγώνες.

Στην απεργία αυτή συμπορευτήκαν και στήριξαν χιλιάδες εργαζόμενοι από όλοι την Ελλάδα. Το ΠΑΜΕ, αλλά και πολλοί τίμιοι συνδικαλιστές έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις σε αυτή την απεργία.

Το πανό του απεργοσπαστικού μηχανισμού εκείνων των ημερών που έγραφε: «Θέλουμε ανοιχτό εργοστάσιο», σύνθημα γραμμένο κατ’ εντολή του Μάνεση
ήταν εκβιασμός και τρομοκρατία προς την εργατική τάξη, ήταν σύνθημα για την προώθηση του λοκ άουτ εκ μέρους των εργοδοτών, ρύθμιση που ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση.

Όταν οι εργοδότες και οι συνδικαλιστές τους μιλάνε για «ανοιχτές επιχειρήσεις» εννοούν ότι θέλουν επιχειρήσεις «καθαρές» από αγώνες, από διεκδικήσεις, γκέτο και κάτεργα για να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους.

Γιατί ακριβώς οι ίδιο είναι που κλείνουν τις επιχειρήσεις όποτε θεωρούν ότι δεν μπορούν να βγάλουν άλλα κέρδη όσο και να ξεζουμίζουν τους εργάτες.

Όσοι, λοιπόν, για λογαριασμό των βιομηχάνων και της εργοδοσίας, αμέσως μόλις τελείωσε ο αγώνας του Ασπρόπυργου, έβγαιναν και έλεγαν προς την εργατική τάξη: «Να! Δείτε! Στο Βόλο οι εργάτες ήταν φρόνιμοι και κράτησαν τη δουλειά τους! Σκύψτε τα κεφάλια σας! Υποταχθείτε σε ό,τι θέλει η εργοδοσία»,
όλοι αυτοί δεν απαντάνε ποιοι αγώνες έκλεισαν την Coca-cola, τον ΙΜΑΝΤΑ, την ΚΟΝΤΙ, το Λεβεντέρη, τη VPI, τα Τσιμέντα στη Χαλκίδα, το Αthens Ledra, την ΒΜΤΕ, την Ηλεκτρονική, τον Κολεΐδη, παλιότερα τη NISSAN, τον Χανδρή, το Γερμανικό, την Πειραϊκή-Πατραϊκή και άλλους χώρους, ποιος αγώνας έβαλε στο άρθρο 99 τον Μαρινόπουλο;

Όσο και να θέλουν να το κρύψουν η πείρα του εργατικού κινήματος,
η καθημερινή πείρα αποδεικνύει περίτρανα ότι οι Χαλυβουργοί του Μάνεση,
Βολιώτες -που από το 2012 κάθε εξάμηνο παραδίδουν όλο και περισσότερα στον εργοδότη με επιχειρησιακές συμβάσεις- και Ασπροπυργιώτες θα είχαν κερδίσει αν είχαν συμπαραταχθεί στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αν ο Μάνεσης δεν είχε την ευχέρεια να μην ιδρώνει από το σταμάτημα της παραγωγής στην Αθήνα, επειδή την έβγαζε στο Βόλο.

Όσοι, λοιπόν, τα τελευταία χρόνια λένε στην εργατική τάξη και στους εργαζόμενους:

«Μην αγωνίζεσαι! Κάνε θυσίες! Για να γλυτώσεις όσα έχεις» δεν απαντάνε τι γλύτωσαν οι εργαζόμενοι που δεν αγωνίστηκαν;

Για το λόγο αυτό, μετά από τόσα χρόνια αντιλαϊκής επίθεσης, τόσα χρόνια απογοήτευσης για πολύ κόσμο αλλά και συσσωρευμένη πείρα, ο κόσμος πρέπει να μπορέσει αντικειμενικά να κάνει έναν απολογισμό.

Να ξεπεράσει την μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει ότι η κατάσταση θα γυρίσει στα παλιά.

Γιατί στις σημερινές συνθήκες δε μπορείς να πάς με ένα κίνημα του επιπέδου και των χαρακτηριστικών των προηγούμενων δεκαετιών, που υπήρχαν οι συνθήκες για παραχωρήσεις.

Σήμερα για να πετύχεις ακόμα και τον πιο μικρό, μερικό, στόχο για καθημερινά προβλήματα (για απολύσεις, μειώσεις μισθών, συντάξεων κλπ) χρειάζεται κίνημα μαζικό, οργανωμένο στα συνδικάτα, ριζωμένο στους τόπους δουλειάς πρώτ’ απ’ όλα στα εργοστάσια, και τις άλλες μορφές λαϊκής οργάνωσης π.χ. στις λαικές επιτροπές, με ουσιαστική συλλογική λειτουργία και συμμετοχή του καθενός προσωπικά.

Με ενδιαφέρον και μαχητικότητα για το άμεσο, καυτό πρόβλημα αλλά και με διάρκεια που μπορεί να εξασφαλίσει μόνο το βάθος των στόχων του.
Και τέτοιο βάθος σημαίνει στόχος τα μονοπώλια, η οικονομική τους δύναμη άρα και η πολιτική τους εξουσία, όποια κομματική έκφραση κι αν έχει.
Τέτοιοι αγώνες, με τέτοια οργάνωση, περιεχόμενο άρα και διάρκεια δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν εύκολα από τους αντιπάλους, να απορροφηθούν σε όφελος του συστήματος.

Να λοιπόν πως εννοεί το ΚΚΕ τη συγκέντρωση δυνάμεων εργατικών και λαϊκών, με αντοχή και προοπτική, θωρακισμένη από την απογοήτευση, στον αντίποδα της συγκέντρωσης δυνάμεων των ταξικών αντιπάλων είτε με την Ευρωπαϊκή Ένωση είτε στο εσωτερικό της χώρας, με αστικές κυβερνήσεις αυτοδύναμες, συνεργασίας ή οικουμενικές, δήθεν εθνικής αλλά στη πραγματικότητα ταξικής σωτηρίας.

Και βέβαια για να πάρει ένα τέτοιο δρόμο το κίνημα, δρόμο πραγματικής αποτελεσματικότητας, δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να πειστεί κάποιος ότι αυτός που πρέπει να δυναμώσει παντού, στα εργοστάσια, τους τόπους δουλειάς, τα σχολεία, τις σχολές, τα χωριά, τις γειτονιές, και σε όποιες εκλογές από το συνδικάτο μέχρι τις βουλευτικές εκλογές, είναι αυτός που προωθεί αυτή τη πολιτική, επιβεβαιώνεται στις εκτιμήσεις και προειδοποιήσεις του, αποτελεί με την 100 χρονη ιστορία του, εγγύηση για το δρόμο αυτό.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Σας ευχαριστώ.