ΣΥΡΙΖΑ και γκαζάκια, όπως… Ανδρέας και 17Ν!!!
ΑΡΘΡΟ του Γιάννη Μακρυγιάννη
Τη δεκαετία του ’80 κυκλοφορούσε η γελοιότητα, ως μεγάλη αποκάλυψη μάλιστα, ότι πίσω από την 17 Νοέμβρη κρυβόταν ο ίδιος ο… Ανδρέας Παπανδρέου. Το σενάριο αυτό πρόβαλλαν αρκετοί, ακόμη και δημόσια. Κυρίως το κυκλοφορούσαν γραφικά πρόσωπα, που κινούνταν στο πλαίσιο μίας παραληρηματικής δεξιάς, που έβλεπε τον Ανδρέα Παπανδρέου παντού και πίσω από τα πάντα – κάτι σαν φάντασμα δηλαδή. Με τον καιρό ατόνησε η όλη παραφιλολογία, όπως γίνεται πάντα με τις αστειότητες του είδους.
Να που όμως έχουμε μία νέα εκδοχή αυτών των παραμυθιών, με αφορμή την έξαρση της τρομοκρατίας τελευταία.
Αυτή τη φορά μάλιστα στο πλασάρισμα του παραμυθιού μετέχουν και δυνάμεις της κεντροαριστεράς και μάλιστα της αυτοπροσδιοριζόμενης ως σοβαρής και υπεύθυνης! Στο δε ρόλο του Ανδρέα τώρα υπάρχει, περίπου με την επίσημη υπόδειξη της τρικομματικής κυβέρνησης, ο… Αλέξης Τσίπρας.
Η θεωρία είναι περίπου η εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει σκληρή και «ακραία» κριτική, διαμορφώνει έτσι ένα νοσηρό πολιτικό κλίμα, που νομιμοποιεί εάν δεν οπλίζει κιόλας το χέρι των τρομοκρατών.
Επίσης η βία, λένε, είναι ίδια σε όλες τις εκφάνσεις της: Είτε γκαζάκια ρίχνεις, είτε πυροβολείς με καλάσνικοφ, είναι το ίδιο με μία λαϊκή κατάληψη, ας πούμε, ενός κτιρίου ή με μία δυναμική διαδήλωση, όπου μπορεί να πέσουν και τίποτα ψιλές – αν και στις διαδηλώσεις τις χοντρές τις ξεκινούν τα ΜΑΤ.
Ωραία θεωρία, αρκούντως χρήσιμη στην κυβέρνηση, όταν ψηφίζει στη βουλή ένα άγριο φορολογικό νομοσχέδιο και είναι στον τοίχο για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, όμως παραέχει δράκους και χαλάει τη συνταγή.
Η τρομοκρατία είναι τρομοκρατία, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζαμε χρόνια και χρόνια, εκτός κι αν για τις επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης, άλλαξε ουσία και περιεχόμενο και θεωρείται πλέον ακόμη και μία κουβέντα ως πράξη τρομοκρατίας.
Την τρομοκρατία αυτή την καταδίκαζαν πάντα και την καταδικάζουν και τώρα όλα τα πολιτικά κόμματα, που τυγχάνει να πρωταγωνιστούν εδώ και δεκαετία στην κοινοβουλευτικό βίο. Και ποτέ, μα ποτέ δεν βοηθά η τρομοκρατία την αντιπολίτευση – κορυφαίο παράδειγμα οι ΗΠΑ με την 11η Σεπτεμβρίου και τον Μπους.
Όποιος, πονηρός ή αφελής, συνδέει άμεσα ή έμμεσα την εκδήλωση τρομοκρατικών πράξεων με την αντιπολιτευτική δράση κοινοβουλευτικών κομμάτων, το μόνο που κάνει είναι να δίνει άλλοθι σε εκείνους, που καταφεύγουν στην τρομοκρατία. Η καραμέλα ότι η σκληρή και ακραία αντιπολίτευση ενισχύει την τρομοκρατία, ή γίνεται εκ του πονηρού για να σταματήσει ο αντίλογος στην εφαρμοζόμενη πολιτική, ή είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη, καθώς εμμέσως τροφοδοτεί την τρομοκρατία, εκπέμποντας το εξής μήνυμα: «Δεν φταίτε εσείς που πυροβολείτε τα κομματικά γραφεία, ούτε όσοι πετάτε γκαζάκια, βόμβες και πάει λέγοντας, αλλά εκείνοι, που μας κριτικάρουν έντονα». Λένε δηλαδή οι κυβερνώντες στους τρομοκράτες ότι οι ενέργειές τους έχουν και κάλυψη από πολιτικές δυνάμεις -που φυσικά δεν έχουν- άρα μπορούν να τις συνεχίσουν, χωρίς μεγάλες ενοχές!
Τρομοκρατία υπήρχε στις χώρες τη δύσης, υπό δύο βασικές προϋποθέσεις: Πρώτον, η κοινωνική κατάσταση να είναι εκτός ορίων, με μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να βρίσκονται στο περιθώριο και δεύτερον το κράτος να μην διέθετε την επιχειρησιακή ικανότητα να την αντιμετωπίσει. Συχνά δε κι όταν το παρακράτος ήταν στις δόξες του, με το επίσημο κράτος να κάνει καριέρα στην επίδειξη αυταρχισμού. Αν δεν κάνω λάθος συντρέχουν τέτοιες προϋποθέσεις αυτό τον καιρό στη χώρα μας με ευθύνη της μνημονιακής πολιτικής…
Πηγή – ProtoThema.gr