Cuius regio, eius religio
Η καταδίκη του «Γέροντος Παστιτσίου», κατά κόσμον Φίλιππου Λοΐζου, σε δεκάμηνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για «προσβολή θρησκεύματος», έχει, καίτοι δυσδιάκριτες εκ πρώτης όψεως, ορισμένες συνέπειες τω όντι λυτρωτικές…
Renée Cox, “Yo Mama’s Last Supper», 1999
Καταρχάς αναδεικνύει, σε ένα περιβάλλον γενικευμένης ανέξοδης μωρολογίας, την ύπαρξη μιας σφαίρας του λόγου την οποία η εξουσία αισθάνεται την ανάγκη να διώξει. Το ότι διατηρούνται (ή προκύπτουν) εκφωνήσεις αντάξιες της βίας του νόμου είναι μια παρηγοριά. Κάτι σαν αντιστροφή της νοσταλγίας των διανοουμένων του πρώην ανατολικού μπλοκ για εκείνο το καταπιεστικό κράτος που επιτέλους έπαιρνε τις ιδέες στα σοβαρά.
Το ότι οι εν λόγω κολάσιμες εκδοχές λόγου ανήκουν στο είδος της παρωδίας είναι πολλαπλά αποκαλυπτικό. Για την ακρίβεια, στην παρωδία της παρωδίας που ήδη ήταν το αυθεντικό cult του Γέροντος Παϊσίου. Όταν όλα τα επιχειρήματα έχουν εξαντληθεί και απαξιωθεί, όταν ο Γιώργος Μουρούτης τρολάρει, ο Πειραιώς Σεραφείμ τρολάρει, η εγχώρια «διανόηση» τρολάρει, ο βέβηλος καγχασμός του «Παστιτσίου» απειλούσε να επαναφέρει ένα κριτήριο διάκρισης του σοβαρού από το γελοίο, που είχε προ πολλού εκλείψει στην δημόσια συζήτηση.
Οι χρυσαυγίτικοι κύκλοι στους οποίους οφείλεται η δίωξη του Φίλιππου Λοϊζου ορθώς αναγνώρισαν το διακύβευμα – που διόλου δεν περιορίζεται στην προσπάθειά τους να αποταχθούν τον άριο παγανισμό και να προσαρμοσθούν, όπως επιβάλλει η διεύρυνση της εμβέλειάς τους, στη φυσιογνωμία του mainstream ελληνοχριστιανού ακροδεξιού. Η «ανάδελφη», μεσσιανική, τουρκοφαγική τρολιά που συμπύκνωσε ο «Παΐσιος» και εξέτρεψε ο «Παστίτσιος» αποτελεί συγκροτητικό στοιχείο όχι μόνο για τους χρυσαυγίτες αλλά και για τις δικαστικές αρχές του «συνταγματικού τόξου». Την προσβολή της raison d” etat και όχι της θρησκείας τιμωρούν στο αντεξουσιαστικό χιούμορ του Λοϊζου.
Όσοι διεκτραγωδούν την «διολίσθηση της χώρας στον ταλιμπανισμό», ας θυμηθούν και τούτο: η θρησκεία δεν είναι ένα ρευστό πεποιθήσεων, αλλά ένα ιεραρχικά οργανωμένο σώμα με πάγια δόγματα. Κοινώς, δεν υπάρχει έξω από το κράτος. Έτσι ήταν πάντα, έτσι είναι και τώρα: cuius regio, eius religio.
Πηγή – unfollow.com.gr